Voetstappen

Het was het hartverscheurende ‘Voetstapjes in de sneeuw’, één der bestsellers van W.G. van de Hulst, welke ik vrijwel direct in gedachten voor mij zag. Als kind was dit genre ruimschoots vertegenwoordigd in mijn boekenkast. Dat ik na bijna vier decennia als eerste aan dit boek moest denken, geeft wel aan hoeveel indruk het boek destijds maakte. Met op de voorkant een uitgestrekte vlakte, vermoedelijk weilanden, volledig bedekt met een ongerepte laag sneeuw. Een spoor van voetstappen leidt richting het in de verte gelegen dorpje.

Erg vervelend was dat de bron van wat ik op dat moment daadwerkelijk zag bij mij lag. Het speelde zich zeer recentelijk af in Hedon, bij een concert van Devon Allman. Van wie? Een ook voor mij tot dan toe onbekende Blues gigant. Doet er ook niet toe, gitaarspelen en zingen kon hij. Een avondje muziek kijken, altijd leuk. Zeker met een biertje erbij, of twee, of vijf.

Wanneer ik weer eens naar Hedon ga, is het vooraf finetunen met mijn metgezel voor die avond, nogal belangrijk. En niet alleen voor mijzelf zou later die avond blijken. Ik bedoel hiermee het instrueren dat wanneer ik vermoed dat mijn urinezak vrij vol zit, ik een hoofdknik zal geven, welke mijn metgezel moet interpreteren als dat hij dit moet controleren en zo nodig deze dient te legen. Daarvoor heb ik altijd een ideale, want zeer compacte urinaal bij mij. De zogeheten Uribag is nauwelijks groter dan een kokertje waar vroeger fotorolletjes in zaten, maar er kan minstens een liter in. Hoe het werkt? Google zal het verklappen.

Wellicht klinkt dit nogal gemakzuchtig. Ik blijf op mijn plaats staan en na een hoofdknik mag een ander het vuile werk opknappen. Daar zit wat in. Een alternatief is er wel, maar dat vind ik nogal omslachtig. Ook dan zal ik mij trouwens moeten beperken tot een aantal hoofdknikjes, aangezien een andere vorm van communicatie, door de combinatie van weinig stemcapaciteit en harde muziek, teniet wordt gedaan. De starende ogen om mij heen neem ik voor lief.

Kennelijk is na de eerste aftapperij iets niet helemaal goed gegaan. Zodra mijn metgezel terug komt met een weer lege Uribag zie ik hem al naar de grond onder mijn rolstoel kijken. Uit zijn mimiek begrijp ik dat er wat gelekt heeft. Een beetje nonchalant denk ik nog: shit happens, een beetje lekkage kan nou eenmaal gebeuren en niemand die het ziet. Toch?

Links naast mij staat een man, twee treden lager, want ik sta op de rand van een verhoging. Wanneer hij een aantal meters naar voren loopt om een leeg bierglas weg te zetten, wordt het mij duidelijk. Vanaf daar waar hij stond laat hij een spoor van voetafdrukken achter. Hij heeft overduidelijk in een plas gestaan. In een andere situatie was het mij wellicht niet opgevallen, maar door weerspiegeling van licht uit de spotlights wordt iedere vorm van vocht op de vloer overduidelijk.

In een nanoseconde besef ik dat hij in mijn urine heeft gestaan. Wanneer ik ter controle een stukje naar achter rij zie ik een grote plas. Het klepje zat kennelijk toch niet goed dicht.

En dan gaat het snel met wat biertjes op!