Robin

″Schiphol, krijg ik toestemming om te landen? Ik herhaal: krijg ik toestemming om te landen?″

Dit is het eerste wat mij te binnen schiet als de headset op mijn oren steunt en het microfoontje voor mijn mond hangt. Ik waan mij achter de kleine raampjes van een cockpit. In de verte zie ik de contouren van Schiphol al steeds duidelijker worden. Meteen daarop aansluitend verkeer ik opeens in een callcenter. Maar wil ik door de telefoon aan ongeïnteresseerde mensen een abonnement slijten of hen tot een overstap naar die ene betere energiemaatschappij bewegen? Nee, dus stap ik maar weer gauw over naar het hier en nu.

Een aantal momenten daarvoor, wanneer mijn ogen voor het eerst in het echt kennis maken met mijn toekomstige hulpmiddel, is er slechts volledige afwijzing. Iets in de trant van: No way, aan mijn lijf geen polonaise. Dan houd ik nog liever mijn mond dan te koop lopen met zo’n megafoon voor mijn buik.

In de weken hieraan voorafgaande wist ik dat dit moment eraan zat te komen. Het was immers mijn eigen idee geweest om naar een logopediste te gaan. Van enige verplichting was geen sprake. Onwil was er op den duur wel. Na enkele bezoekjes met nodeloze oefeningen om de kracht in mijn stem wellicht te kunnen verbeteren gaf zij, in overeenstemming met mijn voorstel, haar advies en het voor de verzekering noodzakelijke fiat voor het aanvragen van een spraakversterker. Ik had mij, in een soort van acceptatieproces, al via Google een beeld proberen te vormen van hoe een spraakversterker eruit ziet. Maar zoals zou blijken, de werkelijkheid is altijd anders.

Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst hoorde over het bestaan van deze mogelijkheid. Het zal als een tip zijn benoemd. Nooit van gehoord, nooit aan gedacht om überhaupt enig onderzoek in die richting te doen. De belangstelling zou ook 0,0 zijn geweest. Waarschijnlijk zal deze tipgever belangstellend hebben gevraagd hoe het met mij gaat, waarop ik iets antwoordde als: ″ Goed hoor, we blijven positief, maar fysiek gezien wordt het er niet beter op.″

Ik vertelde vermoedelijk dat de kracht van mijn stem minder wordt. Hoe dat komt? Zeg het maar! Hierdoor, daardoor, iets met middenrif en slappehap. Maar ik met een versterker om-mijn-nek-of-hoe-dat-ook werkt? Ammehoela! Overigens, ik kan niet ontkennen dat er tussen de 99% negativiteit ook nog 1% nieuwsgierigheid te bespeuren was. Want eerlijk is eerlijk, niets is zo irritant als dat mensen jou niet verstaan. Ik begrijp het wel, maar leuk is het niet. En dan het uit beleefdheid doen alsof ze je wel verstaan of een antwoord geven wat werkelijk nergens op slaat.

Als ik maar niet als Robin zou gaan klinken. Wie? Robin, het robotje van Bassie en Adriaan. Vul zelf maar in hoe dit technische wondertje ook alweer klonk. Maar helaas, ook uit de versterker klinkt mijn stem behoorlijk blikkerig, maar so be it! Nu ik een tijdje in dit apparaat bij mij draag, beleef ik de meerwaarde ervan. Het scheelt mij een flinke dosis energie.

Het nadeel is, ik hoor mezelf steeds praten. En hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, ik heb dit liever niet!