Machteloos

De overgang van winter naar lente zou enige kleuring in het dagelijks leven moeten brengen. Althans, zo werkt dat bij mij. Niet dat ik uit een somberte moet worden getrokken, maar ik ben nou eenmaal een flinke tegenstander van kou en helemaal anti regen.

Akkoord, die killing kou is voorbij en een voorjaarszonnetje heb ik al enkele keren mogen ervaren. Afgelopen weekend is de zomertijd in de strijd gegooid om nog meer positiviteit te creëren. Toegegeven, het werkt! Maar hoezeer ik ook pro zon ben, tot op een bepaalde hoogte dan, er zit voor mij ook een keerzijde aan. Uitleg volgt!

Sinds enkele weken mag ik weer aan de carbamazepine. Liever niet, maar ze helpen tegen zenuwpijnen. Toen ik halverwege februari weer werd getrakteerd op een eerste pijnscheut in mijn kaak had ik het niet meer. Er zijn natuurlijk ergere zaken in de wereld, maar prettig is dit jaarlijks terugkerende festijn niet. Die pijnscheuten zijn vervelend, de medicatie idem dito. Die pilletjes doen in ieder geval tweeërlei hun werk. Ik werd binnen een dag 30% slapper. Of dat nog mogelijk is? Ja!

Maar belangrijker, de pijnen in mijn kaak blijven zowaar weg. Of ik heb gewoon mazzel dat er thans geen pijnscheuten door de zenuwbanen worden afgeschoten. Uittesten? Dus weer stoppen met medicijnen? Ammehoela! Als ze effectief zijn zou ik ertoe kunnen overgaan deze pillen te blijven gebruiken. Even stond ik daarover in dubio. Nee, uitgesloten! Een afspraak voor een nieuwe zenuwblokkade is ondertussen weer gemaakt.

Al maanden geleden heb ik aan mijzelf toegegeven dat mijn stem nu toch minder krachtig wordt. Helaas, maar part of the deal. Voeg daar die nadelen van de medicatie bij en Geert is nauwelijks te verstaan. Onlangs leidde dit in de stadsbus naar huis weer eens tot een behoorlijke machteloosheid.

Ergens was ik er al bang voor. Slappehap in mijn strotje, tussen de middag geen rust genomen wegens een vergadering en dan ook nog de zelfstandige willen uithangen. Eigenwijs? Zeg het maar! Bij de instaphalte hielp iemand anders mij. De buschauffeur informeren waar ik er weer uit wilde zat er helaas niet in. Gedurende de reis langs een paar haltes wist ik zijn aandacht niet te vangen. De spanning of het zou lukken nam toe!

Iemand drukte op het knopje en zeker zes mensen liepen naar de deur toe om uit te stappen. Hoewel ik naar mijn idee luid genoeg om hulp vraag, komt er geen reactie. Op het moment dat de deuren al dicht gingen concludeerde iemand aan mijn mimiek dat ik er ook uit wilde. De chauffeur stond even later op de stoep naast uitgeklapte plank te wachten.

Buiten scheen dat prettige zonnetje, vanaf linksvoor. Ik werd niet alleen verblind, bij tegenlicht zie ik sowieso niets op het schermpje van mijn rolstoel. Op een of andere manier staat de rolstoel in een stand dat deze niet kan rijden. En probeer dat maar eens uit te leggen. Ik hoor de chauffeur denken. Hij wil mij wel helpen, maar verstaat mij niet. Machteloos zie ik hem kijken en steun zoeken bij iemand anders: ″wat zegt ie?″. Een onverklaarbaar geluk zet mij in beweging.

Buiten draai ik mij van de zon af.