Fout

Ergens is het gebruik maken van de situatie. Maar noem het gerust misbruik, of gewoon heel vet aso! Terugkijkend voel ik mij niet schuldig. Oké, achteraf is het makkelijk praten.

Het begon met een voorstel van mij om naar een concert te gaan. De naam van de band doet er niet toe, maar ze produceren herrie. Met voormalig buurman Björn bezoek ik zo af en toe zo’n brok kabaal. En drink bier! Maar er is een onderscheid tussen de ene herrie en de andere herrie. Ik zat er naast, kennelijk opperde ik een verkeerd geluid.

We kunnen ook naar Claw Boys Claw gaan, stelde hij voor. Het zuurstof trok heel even uit mijn hoofd weg. ″Jaaaa, gaaaaf!″, riep ik uit. We hadden danwel online contact en hij zou het enthousiasme dus toch niet horen, mijn kreten waren er wel degelijk. Claw Boys Claw waren mijn jeugdhelden. Ik zag ze verschillende keren optreden. Elpees draaide ik grijs. Dat ze nog bestonden wist ik wel, ook dat ze onlangs weer een nieuwe album hadden uitgebracht. Niet dat ik daar nog veel belangstelling voor had, maar voor een optreden altijd.

Getverderrie, uitverkocht! Nu al? Hoe kan dat nou? De volgende ochtend wilde ik meteen maar online tickets kopen. Als ik nog eens goed kijk zie ik waar het euvel ligt. Het concert is op zich nog lang niet uitverkocht, echter wel qua zogeheten rolstoeltickets. Kennelijk waren er enkele rolstoel-collega’s mij voor. Wegens brandveiligheid mogen er maar enkele rolstoelen naar binnen. Drie, vier? Ik let daar nooit op.

Ik had het bij een ‘nou ja, vette pech’ kunnen houden. Ik had nog kunnen bellen met de vraag of ik ‘alsjeblieft-alsjeblieft’ alsnog een rolstoelkaart kon kopen. Maar ik gaf mezelf weinig kans. De denkbeeldige wanhoop nabij besloot ik tot optie drie. Oftewel om dan maar twee normale tickets te kopen. Met de achterliggende gedachte om op de betreffende avond de onnozelheid zelve te spelen. De volgende dag was het mij duidelijk dat dit niet goed aanvoelde.

Het enige alternatief was nu nog om het ene oneerlijke met iets anders oneerlijk te beslechten.

Oftewel, ik zou een wederom keihard moeten gaan liegen. Er werd een mail opgesteld, dat ik buiten de stad was toen ik over het concert hoorde en dat mijn ouders bereid waren om op mijn computer twee tickets te bestellen. Hoe blij ik ook was, thuis kwam ik er achter dat het twee normale tickets waren en toen ik deze wilde omruilen bleek het feestje te zijn uitverkocht voor hen die rolstoelafhankelijk zijn. Mooi verhaal toch? Het werkte, ik kreeg een rolstoelticket toegestuurd. Ik heb dit inmiddels aan mijn ouders opgebiecht.

Het concert was geweldig. Lekker meebrullen met oude nummers. Ook herinneringen aan eerdere concerten kwamen boven. Toen ik, in een veel te strakke spijkerbroek van mijn zus, hen voor het eerst zag. Ik was 17, geloof ik. En een paar jaar later stond ik na een paar minuten al weer buiten. Ik was met Wyanne. Wat een takkeherrie vond zij dat. Wat baalde ik! Of 10 jaar geleden, toen ik nog in de zaal op een kruk kon zitten.

Ik heb maar één andere rolstoel gezien.