Overlevingskunst

Het was een kort online contact wat ik had met een goede bekende van mij. Een vrouw die op haar manier veel leed te verstouwen heeft, maar desondanks veel levenslust uitstraalt. Sterker nog, zij weet zelfs iets heel moois op te bouwen. Vaag? So be it!

Ik reageerde op een bericht van haar, waarin zij haar emoties verwoorde. Over pijn, vriendschap en gemis. Een indrukwekkend verhaal, waar iemand anders alleen al bij het lezen misschien wanhopig van zou worden. Maar zij wekte bij mij de indruk, gelijk zoals ik haar een beetje ken, dat het haar op een of andere manier lukt om hetgeen haar overkomt te weerstaan. Hoe? Zeg het maar.

De woorden lezend raakte ik onder de indruk. Ondanks enorm veel tegenslag lijkt het haar te lukken om al dat negatieve zelfs ten positieve te keren. Over relativeren gesproken! Gelukkig kan ik zeggen dat het ook mij in de loop der jaren is gelukt om de betrekkelijkheid van gebeurtenissen in het leven in te zien. Dit ging zeker niet vanzelf, doemdenker als ik aanvankelijk nog was. Daarbij heb ik veel ondersteuning mogen en moeten krijgen. Behalve dat ene kleine dagelijkse pilletje, kan ik het nu verder zelf. Maar ook al is het glas steeds halfvol, het blijft noodzakelijk om het waterpeil in de gaten te houden.

In mijn reactie aan haar stelde ik met mijn huis-, tuin- & keukenfilosofie dat relativeren waarschijnlijk onmisbaar is om het leven te kunnen blijven leven. Het leven de baas te blijven, als dat überhaupt al mogelijk is. Hierop benoemde zij de titel van een boek, ’Overlevingskunst’. Hoewel zij zelf liever een soort van synoniem gebruikt, veerkracht. Mijn eerste reactie was: wauw, wat een treffende woorden.

Ik liet ze even bezinken, maar die avond zouden ze weer bovendrijven. Met twee vrienden ging ik namelijk naar het theater, naar een optreden van Harry Jekkers en Klein Orkest. Jeetje, bestaan die nog? Voor de gelegenheid wel weer. Het werd een zeer vermakelijke avond. De meeste nummers kon ik nog lekker meebrullen. Niet letterlijk, wel in gedachten. Maar toen Harry dat bepaalde lied met die ene zin zong, moest ik weer aan die conversatie van die ochtend denken.

… Later is allang begonnen. En vandaag komt nooit meer terug.

Al jaren zweeft bovenstaande zin door mijn hoofd. Het vormt een belangrijke leidraad voor mij. Niet de enige, wel een belangrijke!

Hoe gek het misschien ook uit mijn mond mag klinken, het leven lacht mij meestal toe. Daar moet ik dus wel wat voor doen, want als gevolg van mijn situatie kan ik genoeg redenen bedenken waarom ik boos en verdrietig van mijn leven zou kunnen worden. En daarvoor hoef ik niet in de spiegel te kijken. Het gaat verder dan niet kunnen lopen, niet aan mijn neus krabben of geen arm om iemand heen kunnen slaan.

Een bekende uitspraak is: je hebt MS, maar bent het niet. Ik laat het leven mij smaken. Door wat ik nog wel kan goed uit te buiten. Laat ik dat dan nú maar doen, straks kan dat misschien niet meer! En de toekomst? Dat zien we dan wel weer.

Tof, ik heb een overlevingskunst!