Gecompliceerd

Misschien hoort dit gewoon bij het acceptatieproces, maar feit of niet, inmiddels ben ik er zelf zo’n beetje in gaan geloven. Ondanks een waarschuwing hiervoor aan mijzelf

Wie het woord introduceerde weet ik niet meer. Of was ik het die er mee begon om de combinatie van mijn ziekte en rolstoel het stempel complex te geven? Hebben therapeuten en zij die mij anderzijds bijstaan dat oordeel gewoon overgenomen. Al was het indirect, door mij te bevestigen wanneer ik mijzelf als zijnde complex onder de loep nam.

Waar ik ook ben, thuis of in het revalidatiecentrum, het viel mij op geregeld de mening te horen dat men mijn situatie behoorlijk veelomvattend vindt. Is dit zo? Ben ik de som van enkele ingewikkeldheden? Want als immers niet alles klopt ben ik nogal de klos. Iets dergelijks heeft men toch wel vaker meegemaakt? Begrijp mij goed, zonder dramatisch te doen, ik ben toch niet de enige. Natuurlijk, ik zou het tegendeel moeten gaan bewijzen dat dit niet zo is, maar hoe? En is mijn persoonlijkheid hierdoor inmiddels net zo complicada geworden? Zeg het maar!

Onlangs maakte ik mee waardoor ik de wereld om mij heen ook behoorlijk gecompliceerd zou kunnen vinden. Maar toegegeven: had ik beter voorwerk gedaan, dan had mij dit een boel frustratie gescheeld. Waar ik tot nu toe zogeheten Zorg in Natura ontvang, waarbij de gemeente de zorgverlener bepaald en betaald, ben ik aan het overwegen om een persoonsgebonden budget (PGB) aan te vragen. Hierbij kan ik zelf bepalen wie mij, naast Fokus, verzorgt en ondersteunt.

Om dit aan te vragen moest ik mij wenden tot het Ciz. Dacht ik! Maar daar verwees men mij naar het zorgkantoor en die stuurde mij naar de Wmo, maar uiteindelijk kwam ik toch weer terug bij het Ciz. Er was mij duidelijk gemaakt dat ik een nieuwe Wlz-indicatie bij hen moest aanvragen. De online papieren moest ik uitprinten, invullen en ondertekenen.

Vanwege twijfel of mijn handtekeningstempel voldoende waarde heeft, informeerde ik daarnaar. Niet dus, ik moest mijn bewindvoerder laten ondertekenen. Omdat ik die niet heb en wil hebben, werd de aanvraag toch digitaal ingevuld met daarbij een duidelijke uitleg waarom ik geen handtekening kan zetten. Per e-mail werd bevestigd dat de aanvraag was ontvangen en geaccepteerd. Alles oke zou je zeggen! Drie dagen later ontving ik een goed gevulde envelop. Het Ciz verzocht mij de door hen gekopieerde formulieren alsnog te ondertekenen. Bijgeleverd was ook een formulier om toch daarvoor iemand anders te machtigen. Ammehoela, dus door een ADL-er wordt er gewoon een handtekening gestempeld en ik dicteer haar de uitleg die zij erbij moet schrijven.

Na twee weken krijg ik bericht dat mijn aanvraag toch is goedgekeurd en er een afspraak zal volgen. Weer drie weken later schuift er bij mij iemand aan tafel. Meteen krijg ik de bevestiging in aanmerking te komen voor een Wlz-indicatie, maar dat betekent dat ik niet meer bij Fokus mag wonen. Waarom niet? Wet en regelgeving.

Dit wist men bij het Ciz al die tijd al maar ‘we wilden dit u graag face-to-face vertellen.’ Hoe aardig! Binnen een minuut werd het gesprek door mij afgerond.

Nu maar een andere weg bewandelen.