Realiteit

‘Naar die afspraak kan ik dus niet meer. En die ontmoeting, helaas pindakaas, ga ik ook maar annuleren. Laat ik die ene meeting dan ook maar skippen. Hoewel, dat is wel heel erg jammer eigenlijk. Zal ik toch…? Nee Geert, ook al zou je in principe wel kunnen, uit principe kan jij dan niet! Nee is nee! Wees verstandig. Ver-wat? Ver-stan-dig!’

Een gesprek van bovenstaande strekking had ik onlangs met mezelf, terwijl ik in mijn agenda de komende weken, zelfs maanden doornam om te kijken welke afspraken ik had gemaakt. Het doel daarbij was om de in mijn enthousiasme, noem het naïviteit, gemaakte fouten te corrigeren. Niet fout-fouten, wel zeer onverstandige.

Aanleiding was een vergadering van Toegankelijk Zwolle. Laat het duidelijk zijn, alle verwijten tijdens en achteraf, a la ‘wat doe ik hier?’ waren aan mijzelf gericht. Mijn vrijwilligerswerk had gewoon de pech dat tijdens een bijeenkomst onder hun vlag het zogenaamde kwartje opnieuw viel. Het kwartje dat al vaker was gevallen, maar waar Geert de daaruit voortkomende levensles, om zo mogelijk toch maar iedere dag een flinke siësta in te lassen, zelden tot nooit ter harte nam.

Op die woensdagmiddag was ik dus daar, tussen 14:00 en 16:00. Ik had mij hiervoor al weken geleden aangemeld. Volledig bewust, maar behoorlijk stom zou dus wederom blijken. Toegegeven, vooraf had mijn onderbuik al signalen gegeven dit niet te doen. Halverwege de bijeenkomst voelde ik mijn denkbeeldige, maar zeer betrouwbare energiemeter. De ogen vielen zo’n beetje dicht en van enige volume in de stem, laat staan articulatie, was nauwelijks sprake meer!

Eenmaal thuis poogde ik streng te zijn en nam mij voor om voortaan beter voor mezelf op te komen. Dus een afspraak die tot bijvoorbeeld 13:00 duurt is prima, maar alles wat tussen 12:00 en 15:00 aanvangt sla ik maar af. Eigenlijk had ik deze overeenkomst met mezelf al staan. Sterker nog, ik kwam bij toeval een e-mail tegen, acht maanden geleden verstuurd, waarin ik de ontvanger vertelde dat ik beter geen afspraak voor tussen de middag kon maken. Waarom ik destijds dat vond, maar daarna toch weer overging tot het oude patroon van wel afspreken, dus eigenwijs zijn? Zeg het maar!

In diezelfde lijn van door de feiten worden ingehaald ligt dat wat ik vorige week meemaakte en daarop besloot. Ook dit had ik eerder verkondigd. Ging ik ‘s avonds naar een snackbar voor een vette hap, werd de terugtocht weer een martelgang. Door hobbel in de weg nauwelijks bij kinbesturing kunnen. Dat het regende maakte het ook niet gezelliger. ‘Ik ga nooit meer alleen op pad!’ besloot ik.

Maar Geert, jij verkondigde dit een aantal weken terug ook al? Eh, ja inderdaad! De knop was om, ik zou nooit meer alleen op pad gaan. Hierbij was ik behoorlijk stellig, toch? Maar hoewel er sindsdien vaker een beroep wordt gedaan op anderen, een vaste ondersteuning heb ik nog niet kunnen regelen. En ik ging toch weer alleen op pad, waarbij de techniek mij goed gezind was.

Toen was daar het corona-virus en werd ik onherroepelijk ingehaald door de realiteit.

Überhaupt niet meer op pad en tijd genoeg voor siësta’s.