Valreep

De stress had ik kunnen voorkomen door beter naar mezelf te luisteren en daarop adequaat te handelen. Maar 50 uren later en 850 km verderop, bleek ik wel verstandig te hebben gehandeld. Lekker vaag? Uitleg volgt.

De laatste weken zat ik met mijn hoofd steeds vaker al in Oostenrijk. Inmiddels had ik alles goed voorbereid. Dat wat mis kon gaan had ik volgens mij getackeld, dus wat kon mij nog gebeuren. Twee maanden eerder had ik al de toezegging gekregen van de organisatie dat men rekening met mijn deelname hield. Morgen, de dag voordat ik zou vertrekken hoefde ik alleen nog mijn koffers in te pakken. Toen kreeg ik die ene ingeving, waardoor alles opeens aan een zijden draadje kwam te hangen. Of sterker, ik bereikte binnen zo’n vijf minuten het punt van er eigenlijk totaal geen zin meer in hebben. Onder deze voorwaarden was ik liever hier dan daar.

Inmiddels weet ik dat bijna niets meer in mijn leven vanzelfsprekend is. Toch vertrouwde ik kennelijk nog teveel op dat wat ik hoopte. De vraag of in de Oostenrijkse locatie een tillift aanwezig was had ik maanden daarvoor al gesteld. Het gaat hier immers om een basisvoorziening wil ik ergens kunnen overnachten. Destijds had ik begrepen dat dit zo was, wat ik daarna iets teveel voor lief had genomen. Laksheid? Noem het nalatigheid. Enkele weken voor vertrek had op een nacht de betreffende tillift-vraag nog wel op mijn denkbeeldige afvinklijst gestaan. Dat moest ik toch maar even gaan controleren. Maar daar bleef het stom genoeg bij.

Ruim twee dagen vooraf ondernam ik alsnog actie om mijzelf zekerheid te geven. Na contact werd het duidelijk dat er inderdaad een tillift was. Maar dan is een volgende vraag of er ook bijbehorende tilmatten aanwezig zijn en zo niet, over wat voor soort tillift spreken we überhaupt? Gaat het hier om eentje met een zogeheten kliksysteem? Dan zou ik mijn eigen tilmatten ook mee kunnen nemen. Of is het een tillift met haken waarvoor tilmatten met lussen nodig zijn? Intimi weten, een wereld van verschil. Helaas, het ging om dat laatste en of de betreffende tilmatten daar aanwezig waren was op dat moment onbekend. Die moest ik dus voor mijn eigen zekerheid nog maar even zien te regelen, vond ik. Lenen? Huren? Onderwijl bekropen mij in korte tijd allerlei nare emoties. Geert, sukkel, waarom ga je hier pas nu, natuurlijk veel te laat achteraan?

Drie belletjes aan mogelijke leveranciers later bleek mij ook nog eens dat nu nog huren feitelijk niet meer mogelijk is. Iemand wees mij erop dat ik misschien wel wat bij een mede-cliënt kon lenen en dat bleek gelukkig het geval. Dat luchtte op. Helemaal toen ik ongeveer tegelijkertijd te horen kreeg dat in Oostenrijk ook tilmatten aanwezig waren. Gerustgesteld pakte ik de volgende dag mijn koffers in, inclusief de geleende tilmat.

Anderhalve dag later bleek echter dat er ter plekke dus geen tilmatten aanwezig waren. Na een korte teleurstelling kon ik gelukkig schakelen naar het positieve en volgde er een perfect verblijf met onder meer vet skiën, goede zorg en een geweldige groep mensen.

Toch maar goed tot ik op de valreep in paniek raakte.