Wachten

Tijdens de maand januari speelde er een minder fijne happening af in mijn hoofd. Sinds eind december namen de zenuwpijnen, die zich in verschillende frequenties en sterktes laten gelden in mijn linker onderkaak, weer plaats op het hoofdpodium. En dat is vaak Bloody Hell!

Dat betekent dus niet 24/7 pijn hebben. Maar door het tijdbom-effect beheerst de angst mij wel voortdurend. De bliksemstralen die door mijn kaak scheuren komen uit het niets. Rond 2004 begon dit vrijwel jaarlijkse festijn. Soms langdurig en heftig, soms slechts enkele dagen in een kleine bijrol. In mijn geval profileert de ellende zich als een flinke kiespijn, maar dan vijf kiezen op een rij.

Het gaat om een zenuw ergens tussen mijn linker oog en oor, aan de binnenkant van mijn schedel. Via een uitloper naar mijn onderkaak worden om een of andere reden pijnscheuten verzonden. In het verleden heb ik hier al meerdere keren een zenuwblokkade voor mogen ontvangen. Medicatie hielp weldegelijk, maar de bijwerkingen daarvan waren bijna net zo erg. Nogal duf en wat duizelig. Het was kiezen tussen twee kwaden.

Onlangs mocht ik weer een ingreep laten uitvoeren. Zoiets gaat onder een roesje, maar het blijft spannend met zo’n lange naald. Zoals meestal, ook deze editie ging gelukkig goed. Hooguit merk ik alleen wat als er eerst een pijnprikkel wordt toegediend ter controle of men de juiste uitloper van de zenuw te pakken heeft. Deze zal men dan blokkeren. Waar in het verleden een nacht opname nodig was, is er anno nu sprake een dagbehandeling en kan er ‘s avonds weer naar huis worden gegaan. En daar zat dit keer juist het grootste pijnpunt. Ik reserveerde een taxi voor 18:30, maar was pas om 20:45 thuis.

De ingreep vond plaats in Isala, gebouw W. Een losstaand behandelcentrum aan de achterzijde van het ziekenhuis, naast de grote parkeerplaats. Dit ter niet onbelangrijke informatie. Ook al had ik dit volgens mij duidelijk aangegeven bij de reservering, voor de zekerheid meldde ik dit op de heenweg ook aan de chauffeur. Maar daar kon hij volgens hem niet komen. Ondanks flinke verbazing slikte ik maar, want protesteren had volgens mij absoluut geen zin. Dat ik werd afgezet bij de hoofdingang was geen wereldramp, wel vervelend. Na afloop meldde ik bij het reserveren voor de retourrit dik onderstreept dat het om gebouw W ging. Inmiddels had ik begrepen dat taxibusjes daar gewoon al heel vaak verschijnen, dus ik wist zeker dat ik mij niets voor de geest haalde. Trouwens, na zo’n lichte operatie leek het mij ook wel zo prettig om ter plekke te worden opgepikt.

Toegegeven, de mededeling dat de taxi wegens grote drukte mij pas na 19:00 kon ophalen bereikte mij via mijn voicemail een dag te laat. Maar toen ik behoorlijk gefrustreerd om 19:15 hoorde dat de taxi er bijna was, dus niet, vreesde ik het ergste. Belletje zoveel naar de taxicentrale maakte duidelijk dat de taxichauffeur weer was vertrokken, omdat ik niet bij de hoofdingang was. Mij restte niets anders dan de bureaucratie, dus gewoon weer een taxi reserveren en daar een uur op wachten.

Een klacht indienen heb ik gedaan, maar wat het effect zal zijn blijft de vraag.