Paniek

Toen kwam de mededeling die ik had kunnen verwachten, maar dat dus niet had gedaan. Onnozel? Er waren vaker signalen gegeven dat de vergoeding van dat voor mij belangrijke hulpmiddel zou stoppen. Tot voor kort toonde Apotheekzorg, de leverende partij, kennelijk nog coulance met mij. Desondanks kwam de mededeling als een donderslag bij heldere hemel. Dat wat ik steeds had kunnen afwimpelen als toekomstmuziek werd nu werkelijkheid.

Terwijl ik op bed lag gooide een vriendelijke stem mij al vrij snel in het diepe. De vrouw vertelde over de beslissing dat de splitgazen gewoon vergoed zouden blijven, wat volgens haar toch echt wel prettig nieuws moest zijn voor mij. Echter, helaas moest zij mij ook melden dat de eilandplakkers niet meer geleverd mochten worden. Op mijn waaromvraag hoorde ik dat de zorgverzekering heeft bepaald dat eilandplakkers alleen nog maar mogen worden geleverd bij open wonden. Ik baalde flink en realiseerde mij al vrij snel dat ik bij deze vrouw mijn tegenargumenten niet kwijt kon. Maar ik wist ook dat ik het hier niet bij zou laten zetten. De eilandplakkers zijn erg belangrijk voor mij.

Mijn SP-katheter, die middels een opening uit mijn blaas steekt, moet stevig en hygiënisch afgepakt worden. Uit verhalen weet ik inmiddels dat hiermee anders flinke problemen kunnen ontstaan, zoals ontstekingen in de huid of de blaas. Blaasontstekingen heb ik trouwens wel vaak, maar dat heeft weer een anderzijds oorzaak. Misschien mazzel, maar ik heb totaal geen problemen bij de opening in de huid. Iedere ochtend na het douchen wordt deze ingang afgedekt met een zogeheten splitgaas, waar dan een eilandplakker overheen gaat. Het protocol laat ik nu maar even in het midden. Dit gebeurt al jaren zo, naar volle tevredenheid. Dat moet ook wel omdat ik overdag geregeld op bed wordt gelegd en voor het uit- en aankleden steeds heen en weer wordt gerold.

Dat er alternatieven zijn weet ik, maar daar wil ik niet aan. Het besluit ging ik dan ook niet klakkeloos accepteren en ik zou er alles aan doen het voor mij bekende te behouden. Daarop volgde een veelvuldig bellen naar het kastje en de muur. Volgens Apotheekzorg moest ik bij Zilveren Kruis zijn voor de toestemming. De zorgverzekering was daar aanvankelijk ogenschijnlijk minder stellig over. Waar een eerste telefoniste alleen maar haar begrip voor mij uitte en niet meer dan haar medelijden met mij toonde, wist haar collega zeker dat Zilveren Kruis dit niet bepaalde. Aanspreekpunt drie gaf Apotheekzorg wil gelijk en legde uit hoe ik alsnog toestemming zou kunnen krijgen. Maar achteraf gezien gaf zij mij hiermee teveel hoop. Samen met mijn huisarts moest ik een verzoek indienen wat dan door hun beoordeeld worden.

Een plaatsvervangend huisarts kon zich niet helemaal inleven in mijn noodzaak en wilde niets voorschrijven, gewoonweg omdat dit volgens haar niet mag van de zorgverzekering. Met haar arbeidsethos is dus niets mis. Tegen beter weten in deed ik zelf dan maar een poging. Dat ik mij hoogstwaarschijnlijk toch bij de realiteit zal moeten neerleggen was mij inmiddels wel duidelijk. Natuurlijk, er zijn ergere dingen in de wereld

Feitelijk zie ik vooral op tegen het opnieuw moeten uitleggen aan alle medewerkers. Hoe pak ik dit aan?