Leger

Eind vorig jaar zag ik bij Pauw & Witteman een gesprek met een journalist over zijn documentaire De Uitverkorenen. Een paar weken geleden zag ik deze indrukwekkende film in zijn geheel. Hij gaat over een loodzwaar trainingsprogramma binnen de opleiding van het Korps Mariniers, de grootste elite-eenheid van het Nederlandse leger.

Onder het motto Velen zijn geroepen, slechts weinigen uitverkoren wil men van jongens kerels maken. Wie de eindstreep van de opleiding wil halen, moet in staat zijn om zichzelf op te offeren voor een collega. Dus wil je marinier worden, dan moet je bewijzen hard genoeg te zijn. Zodra instructeurs een zwakte merken bij een van de deelnemers storten ze zich op hem, want de groep is zo sterk als de zwakste schakel.

Ik kan niet schermen met het feit dat Multiple Sclerose een carrière in het leger in de weg heeft gestaan. Daarvoor was er een andere oorzaak. Mijn kinderen en mijn vrienden kan ik niet trakteren op spannende, verbijsterende of hilarische verhalen over hoe het was in Afghanistan, Irak of op oefening bij ’t Harde. Hoe graag ik ook een ijzervreter had willen zijn. Trouwens, over hoe waarschijnlijk dit zou zijn geweest, durf ik mij niet uit te laten.

Ik ben afgekeurd toen ik elf jaar oud was. Op die leeftijd kreeg ik namelijk een aneurysma in mijn hoofd. Op dat moment besefte ik niet dat ik mijn vaderland nooit zou kunnen dienen. Tegelijkertijd wist men bij de Nederlandse defensie niet dat er een aanstormende Rambo verloren was gegaan.

Stadskanaal werd mijn slagveld. Ik logeerde daar een paar dagen bij mijn neef Peter Punt. Tijdens een potje voetballen werd door iemand een elleboog tegen mijn hoofd geparkeerd, schuin onder mijn rechter oor. Au, dat deed zeer! Maar Rambo als ik was buffelde ik gewoon door. Toen ik niet veel later bukte om mijn veters te strikken, werd mijn lot bezegeld. De hoofdpijn van toen was vreselijk!

Een aneurysma is een verwijding of uitstulping van een bloedvat. In mijn geval veroorzaakt door de klap op mijn hoofd, gevolgd door het bukken om mijn veters te strikken. Al met al heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen. Of er een link is met Multiple Sclerose? Ik zou het niet weten.  

Mijn eerste kennismaking met het leger was in klas één van de Jan van Nassauschool in Hoofddorp. Daar leerde ik het volgende liedje en bleek dat ik al een soldaat was.

Ik zal misschien nooit marcheren bij de infanterie,

rijden bij de cavalerie,

schieten bij de artillerie.

Ik zal misschien nooit vliegen in een vliegmachien,

maar ik ben in de dienst van God!

Ik ben in de dienst van God!

Ik ben in de dienst van God!

Ik zal misschien...

Ergens in het voorjaar van 1989 moest ik in Groningen zijn, want ik was opgeroepen voor de keuring voor de dienstplicht. Op zak had ik een brief van een behandelend neuroloog. Deze had ik enkele weken eerder van hem gekregen. Ik kan me niet meer herinneren of ik hier zelf om gevraagd heb of dat iemand anders mij dit aanraadde.

‘Misschien was het goed voor jou geweest als jij ook in het leger had gezeten.’ Mijn vader zei dit tegen mij toen ik 19 jaar was. Ik was net begonnen op de PABO, nog thuiswonend en een flinke stresskip. Het ‘studeren’ bestond uit stampen, stampen, stampen. Ik maakte mijzelf het leven vaak zeer moeilijk en dat van mijn ouders waarschijnlijk ook. Vandaar de gedachte van mijn vader en moeder, dat ik mijzelf maar eens een schop onder mijn kont moest geven.

Hierop aansluitend denk ik eerlijk gezegd soms dat het wel weer eens goed zou zijn om de dienstplicht opnieuw in te voeren. Wanneer ik het luie, verwende gedrag van veel jongeren zie, denk ik dat het bijbrengen van meer discipline niet verkeerd zou zijn.

Toen ik ooit op mijn werk een, door mij uitgenodigde, korporaal aan de jongeren van onze school voorstelde als een belangrijke meneer uit het leger, werd ik door hem gecorrigeerd. ʺEr is maar één leger en dat is het Leger Des Heils. Ik werk bij de landmacht.ʺ