Slik

De avond van vrijdag 19 november 1999. Dit is, zonder nadenken, een van die paar onvergetelijke momenten uit mijn leven. Na ongeveer negen maanden wachten, fantaseren, voorbereiden en onzekerheid, zou het aanstaande mensje dat Susanna of Daan zou gaan heten, geboren worden. Wie kon op dat moment vermoeden dat een sleutelbeentje van de baby dwars zou gaan liggen.

Destijds hadden wij een Hyundai Pony, overgenomen van mijn schoonouders, voor 2000 guldens. Althans voor de helft door ons. Vrienden die vlak bij ons woonden betaalden de andere helft en waren dus mede-eigenaar. Een notitieboekje in het dashboardkastje voor de gereden kilometers, de betaalde benzine en een gebruikersschema zorgde voor een goede samenwerking. Maar nu was er sprake van de komst van een kind, die dag moest de auto voor de deur blijven staan. Afgesproken!

Sommige gebeurtenissen uit het leven zul je nooit vergeten. Uiteraard weet ik niet alle details meer, maar de geboortes van Susanna en Rosa zijn onvergetelijk. Net als de traumatische ervaring van een nacht lang scheef in mijn rolstoel hangend, 19 op 20 maart 2012. Het moment dat ik officieel hoorde dat er MS in mijn lichaam zit, weet ik ook nog heel goed. Ik was op mijn werk, het Emaus College te Ermelo en moest tussen de middag voor de uitslag van een aantal onderzoeken bellen. Ik geloof dat ik een tafel omver heb geschopt.

’s Avonds besloot de verloskundige dat Wyanne naar het ziekenhuis moest. De bevalling van het aanstaande mensje dat Susanna of Daan zou gaan heten, wilde maar niet vlotten. Dus met de ambulance naar het ziekenhuis en ik er achter aan. Niet dus, want de auto was weg. Al met al werd Susanna om vijf minuten voor middernacht geboren. Toen ik om twee uur ’s nachts thuisgebracht werd door een prille opa Peter en oma Tannyt, stond de auto er weer.

Onlangs, op een druilerige zondagmiddag, liet ik Susanna een doos uit mijn berging openen. Ik zocht een fotoalbum, maar vond een schatkist aan herinneringen. Een aantal fotoalbums, mijn trouwboekje, schoolschriften van mavo en havo, enkele diploma’s en een paar werkstukken uit de tijd van pabo en sph. Ik heb tweemaal een eindscriptie gemaakt. Voor de pabo schreef ik Het sociaal netwerk, een aanpak van het zondebokprobleem, op de sph was de titel Omgaan met agressie kun je leren.

Uiteraard was ik in mei 1993 erg trots op het eindresultaat, maar mijn pabo-scriptie inkijkend kan ik er alleen maar om lachen. Zo weinig bezieling en een hoop lulkoek. Het enige doel dat ik had was dat het af moest. Dat er genoeg bladzijden gevuld moesten worden met tekst. Dat is me gelukt, want een pakket van 94 pagina’s was het resultaat. De saaiheid druipt er van af!

Eerder dit seizoen won PEC Zwolle van PSV met 1-3 en van Feyenoord met 3-2. Dat is gaaf! Net als de wedstrijd in april 2012 tegen FC Eindhoven, toen ze kampioen werden van de Jupiler League. Maar onvergetelijk is voor mij dat ik voor het eerst naar een wedstrijd van PEC Zwolle mocht, samen met mijn zus Corinne. Op 20 maart 1982 (de datum heb ik uiteraard gegoogled) speelden ze tegen NAC Breda en verloren met 1-2. In die wedstrijd werd het snelste doelpunt ooit uit de eredivisie gemaakt. Na 8 seconden lag de bal in het net van Zwolle en lagen laatste man Rinus Israël en keeper Ad Raven verslagen op de grond.

In de doos vol herinneringen vond ik een verslag van een wel heel aangrijpende dag. Voor het vak Sociale Pedagogiek maakte ik samen met enkele medestudenten een referaat over kinderpornografie. Een onderwerp dat voor ons nauwelijks bekend was. We hebben het over 1994. Er zou een wereld voor ons opengaan. Op de hogeschool was er nauwelijks informatie te vinden. Ook contact met de politie en hulpverleninginstanties in Zwolle leverde niks op. Niet voor te stellen anno nu!

Samen met medestudent Annet ben ik naar Amsterdam gegaan voor een bezoek aan de Jeugd- en Zedenpolitie. Zij hadden destijds als enige in Nederland een speciale afdeling gericht op kinderpornografie. Behalve een gesprek mochten wij ook een ruimte betreden met daarin duizenden in beslag genomen videobanden. Tegenwoordig zou men hier één harde schijf mee kunnen vullen, denk ik. Ik geloof dat we een minuut hebben mogen kijken, kunnen kijken. Ook spraken wij met iemand van Defence for Children International en bezochten wij het Jongeren Adviescentrum (JAC). Daar werkte destijds een deskundige op het gebied van slachtoffers van kinderpornografie.

Ons referaat kreeg als ondertitel een uitspraak van Jaap Hoek, hoofdinspecteur van de afdeling Jeugd- en Zedenpolitie: ʺAls er al wat speelt in het land, laten het dat vooral de kinderen zijn.ʺ

Leven heeft niets te maken met ademen maar alles met de momenten die ons de adem benemen, las ik pas.