Zorg

Heb jij die brief van stichting Fokus al gekregen? Deze vraag werd mij onlangs gesteld door een adl-assistent. Normaal zou ik hier niet onrustig van worden. Over het algemeen laat ik één keer in de week mijn brievenbus legen. Op woensdagochtend, als mijn ambulant begeleidster langskomt, zie ik wel wat er op mijn pad komt of ondertussen is gekomen. Rekeningen, gemeentebelastingen, mededelingen van het UWV, het zal allemaal wel. Wat kan er mij nog gebeuren?

Maar het denken aan de brief blijft knagen. Kennelijk weet ik meer dan ik op dat moment zelf in de gaten heb. Opeens slaat mij de schrik om het hart. Kennelijk heeft het denkproces binnen mijn hersenpan de categorie toekomst bereikt. Ik weet het weer, 2014 komt er aan! De brief gaat natuurlijk over de toekomst van het Fokuswonen. Gaat het dan toch verdwijnen? Vast niet, maar er zitten wel allerlei veranderingen aan te komen. Als ik de brief eenmaal onder ogen krijg, wordt daarin ook geen duidelijkheid gegeven. Alle cliënten van Fokus krijgen de gelegenheid om binnenkort bij een informatieve bijeenkomst aanwezig te zijn. Een vermoeden heb ik wel: ik zal mijn leven meer volgens van te voren gemaakte afspraken moeten gaan invullen. Dus hoe laat ik wil opstaan en naar bed wil gaan. Dat is nog niet het allerergste. Als er maar wel ruimte blijft om zelf te bepalen wanneer ik naar het toilet wil.

De wereld der Fokuscliënten was twee jaar geleden in rep en roer. De subsidie, die Fokus al jarenlang van de regering kreeg en waardoor deze mooie manier van leven mogelijk is, zou worden stopgezet. De financiering moest anders worden geregeld. Na een paar maanden ophef werden wij weer in slaap gesust. Voorlopig was er een oplossing gevonden. Met ingang van 2012 zou Fokus dan wel onder de AWBZ vallen, de financiering van de adl-assistentie werd voorlopig geregeld in een specifieke aanspraak binnen de AWBZ. Per 2014 moet er een definitieve regeling komen.

Ondertussen zijn er adviesorganen bezig geweest om uit te zoeken hoe de regering dit het beste kan gaan uitvoeren. Ergens in de afgelopen maand maart zou de betreffende staatssecretaris worden geïnformeerd en geadviseerd. Het kwaad ligt dus nu al ergens te broeien in een bureaula.

Hoewel ik er nog niet wakker van lig, begin ik mij toch wel wat zorgen te maken. Zorgen over mijn toekomst, over mijn woonplek. Ik wil zo zelfstandig mogelijk in het leven blijven staan/zitten/rollen/rock ‘n rollen. Het liefst hier, waar ik het enorm naar mijn zin heb. En belangrijker, waar mijn dochters bij mij kunnen zijn en kunnen blijven slapen.

Ik weet dat Fokuswonen een smak geld kost en snap ook dat er in Nederland veel moet worden bezuinigd. Zelfs in de zorg, hoe afschuwelijk ik dat ook vind. Maar hopelijk begrijpt de regering ook dat ik geen zin heb om in een verzorgingshuis te gaan wonen. Ik dacht dat ik het doemdenken de afgelopen jaren achter mij had gelaten. Niet helemaal dus.

Het woord doemdenken werd in 1980 voor het eerst gebruikt door Koot & Bie. Eind jaren ’70, met een naderende economische crisis, heerste er in Nederland een nogal negatieve kijk op de toekomst. Doemdenken was het denken dat de maatschappij 'gedoemd' is, dat er niets te redden valt en alles er somber uitziet. Nederland kende heel veel doemdenkers. De titel Woord van het Jaar bestond nog niet, anders zou dit er wel een geweest zijn.

Wanneer was ik onzeker? Jaren geleden was onzekerheid een onderdeel van mijn zijn, maar tegenwoordig niet meer. Dat is niet helemaal waar, want uiteraard ben ik wel eens bang voor de toekomst. Hoe ziet mijn ziekte er over drie jaar uit en is het mogelijk om dan nog bij Fokus te wonen? En dan denk ik niet eens aan mogelijke bezuinigingen.

Mijn ambulant begeleidster is namens mij al eens wezen kijken in een verzorgingshuis. Met alle respect, hoe goed de zorg er ook zal zijn, daar wil ik niet heen. Een kleinere leefruimte voor mijzelf en minder de regie in eigen hand. Echt niet!

Als ik lees hoeveel de omgevallen banken de staat hebben gekost, word ik misselijk. En als ik ontdek hoeveel geld er aan het JSF-project wordt uitgegeven, word ik kotsmisselijk. Tot op heden is dat al bijna €1.000.000.000 (= 1 miljard) en dan hebben we ze nog niets op Nederlandse bodem staan. Eén toestel kost meer dan €60.000.000 (= 60 miljoen) om aan te schaffen en zal dan per jaar meer dan €4.000.000 kosten aan onderhoud. De verwachte levensduur is dertig jaar. Reken maar uit! Nederland wil 85 vliegtuigen kopen! Als je alles bij elkaar optelt, zullen de totale kosten op €15.000.000.000 uitkomen. Iedereen kan snappen dat daarvoor heel veel zorg kan worden aangeboden.

Terugkijken in het verleden heeft alleen zin om er wat van te leren voor nu of voor straks, later, de toekomst. In een artikel las ik dat bij testvluchten is gebleken dat de piloot van een JSF letterlijk niet eens goed achterom kan kijken.