Met een beetje fantasie voelde ik mij één met Leonardo DiCaprio. Hierbij gelet op de kou, honger en meer van dat soort tegenslagen welke hem even daarvoor op het witte doek waren overkomen. Echter, de ontberingen die ik in dit kleine uurtje moest ondergaan waren vele gradaties minder heftig. In mijn geval ging het om domme pech en een lekkere trek. Koud was het wel!
Die
ochtend stelde ik aan mijzelf voor om naar het filmhuis te gaan. Met wie en
welke film moest nog gaan blijken. Een uitslaper ben ik niet, dus na het openen
van mijn ogen had ik al vrij snel om assistentie gevraagd. Hierop wachtend, nam
ik alvast de plannen voor die dag door. Daarmee was ik snel klaar, want het
komende etmaal was nog volledig blanco.
Voor
wie The Revenant nog niet kent:
Leonardo speelt een pelshandelaar die ternauwernood een aanval van een
grizzlybeer overleeft. Niet veel later wordt hij voor dood achtergelaten door
een niet zo vriendelijke metgezel. Daarna volgt een tocht naar de bewoonde
wereld, vol kou, honger, strijd, gevaar en wraak.
We slaken een zucht en kijken elkaar aan. Wat een indrukwekkend
verhaal! Wel een tikkeltje langdradig en een beetje glad einde. Hoezo? Oordeel zelf!
Die ochtend gokte ik er met succes op dat mijn vader deze film wel mooi zou
vinden. In de loop van de middag zagen wij elkaar. Beetje kletsen, filmpje
kijken, altijd gezellig. Na afloop, rond zevenen, ging ik weer richting de bus
om naar huis te gaan. Sinds enkele maanden zijn een aantal buslijnen helaas uit
het stadscentrum verbannen. Waar ik eerst nog vanuit het filmhuis binnen 5
minuten bij de bushalte was, is het nu wat verder. Die paar minuten extra maakt
mij niet uit, maar dat ik nu dwars door de stad moet met die egale straten, niet
dus, des te meer.
Door al die hobbels in de weg is het iedere keer opnieuw een klote stuk. Maar dat is vanavond niet de grootste kwelling. Al vrij snel kom ik langs het Swolsch Friethuys. Daar hebben ze pas echt lekkere friet. Terwijl ik er langs rij, slik ik maar even. Nu heb ik zin in snacken. Maar helaas, ik ben alleen. Daarna volgen nog een enkele foute-vette-hap-locaties met bijbehorende slik-helaas-momenten.
Als
ik ruim 10 minuten later bij de bushalte kom, dien ik nog 18 minuten te
wachten. Beetje balen met die kou, maar het is te overzien. Maar kakkerdekak! Als
de bus eindelijk komt aanrijden zie ik wat ikniet wil zien Er staat al een rolstoel
op ‘mijn’ plek. De achterdeuren van de bus sissen uiteen. Een goed bedoelende man
gooit de oprijplaat al naar buiten en nodigt me uit om naar binnen te rijden. Maar
ik blijf staan.
De
dame in de rolstoel kijkt mij aan en haalt de schouders op. Ik zie geen
mededogen, noch een poging om mij ook een plek te geven. Dat mag ik haar ook
niet kwalijk nemen, maar dat doe ik stiekem wel. Het is een bekeken zaak is besef
ik en de chauffeur beaamt mijn gedachten: twee rolstoelers meenemen mag niet.
Ik zal moeten wachten op de volgende bus, slechts 30 minuten.
What do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mail
Geen opmerkingen:
Een reactie posten