Boodschappenmandje

Zondagmiddag, half vijf. Drie kwartier eerder werd ik wakker uit een middagslaap. Mijn dochters zijn bij mij, dus ik ga er maar gauw weer uit. Sinds enige maanden sta ik mijzelf toe om te gaan slapen terwijl zij er ook zijn. Afhankelijk voelde ik nog bezwaar, maar ik ben nu meer naar mijn lichaam gaan luisteren. In plaats van scheel kijken van de moeheid en de tijd uitzitten, trek ik mij terug. De dames hebben daar wel begrip voor. Wat ben ik blij dat de meiden al 13 en 11 zijn. Ze redden zich prima zonder mij. Alleen het geratel van graaien in de M&M-pot is soms nog een stoorzender.

De M&M’s zijn echter op, dus iets anders maakte me wakker. Als ik om assistentie vraag, hoef ik gelukkig niet lang te wachten. Dus ik zit om half vijf weer in de kleren, gezellig bij de meiden. Nou ja gezellig? Beiden hebben hun huiswerk en dat onderbreken is uit den boze. Werken in het kader van hun ontwikkeling mag natuurlijk niet verstoord worden door een vader die aandacht wil.

Er zijn drie laptops in mijn huis. Dit had ik twee jaar geleden ook niet kunnen denken. Mijn oude laptop, ook wel ‘die van Rosa’ genoemd, is volgens de hedendaagse standaard te traag. Nummer twee is officieel van allebei maar in praktijk werkt Susanna hier meestal mee. Nu is Rosa er een werkstuk op aan het maken, zegt ze: terwijl mijn laptop in beslag is genomen door Susanna. Aan de eettafel is zij aan het leren. Tegenwoordig gaat dat digitaal en niet meer uit een boek. Mijzelf online vermaken zit er niet in. Het voorbeeldige gedrag van mijn dochters wreed verstoren en mijn eigen belang daarboven plaatsen pleit niet voor een gevoel van verantwoordelijkheid.

Een krant heb ik niet in huis. Tijdschriften wel, maar wat heb je daaraan zonder handen. Televisie kijken stoort Susanna bij haar huiswerk. Dan maar staren, denken en af en toe kijken naar foto’s aan de muur. Misschien krijg ik wel inspiratie voor een volgende blog. Ik lieg niet als ik zeg dat, wanneer ik de vele foto’s van mijn meiden zie, er een gloed aan geluk door mij heen stroomt. Dat ik vader mag zijn van Susanna en Rosa is het mooiste wat mij ooit is overkomen.

Al 24 jaar ben ik officieel volwassen. Verantwoordelijkheid dragen is een veel terugkerende term in het leven, in mijn leven. Verantwoordelijkheid dragen voor mijn lichaam, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn naasten. Ik durf te beweren dat dat mij wel aardig lukt. Ouder worden gaat vanzelf. Letterlijk en figuurlijk, in de dubbele betekenis van het woord. Ik heb geleerd van het leven in alle hoedanigheden. Ouder zijn gaat niet vanzelf. Al 13 jaar doe ik mijn best om verantwoordelijkheid te dragen en over te dragen. In het verleden heb ik een aantal malen te horen gekregen dat ik maar eens meer verantwoordelijkheid voor mijn woorden moest gaan dragen. ‘Denk toch eens na voordat je wat zegt’. Niet leuk, wel confronterend en ook heel leerzaam. Ik heb er veel aan gehad. Goed luisteren, nadenken bij wat je zegt. Het heeft me gevormd.

Het goede voorbeeld geven, zo gemakkelijk gezegd. De naam des Heren ijdel gebruiken, een uitdrukking die ik van mijn vader leerde, is mij niet vreemd. Maar toen ik ooit één van mijn dochters hoorde vloeken, kon ik wel door de grond zakken. Maar ook tegenwoordig, ogenschijnlijk onnozele dingen, ik denk er niet bij na. Zoals zonder te chippen in de bus naar de stad gaan of een mandje van Albert Heijn meenemen naar huis na het boodschappen doen. Ik k stond er niet bij stil wat voor invloed het heeft op mijn kinderen.

Tijdens het werken deed ik uiteraard mijn best het goede voorbeeld te geven. Toen ik twee jaar op school werkte (1997) rookten de leerlingen, ik ook, nog wel eens binnen. Dat was op loze momenten, als het regende tijdens de pauze of als er spanning was onder de jongeren. De leerlingen die het vonden stinken, waren maar zeurkousen. Ahum…

Bij Albert Heijn mag men de blauwe boodschappenmandjes inderdaad niet mee naar buiten nemen. Ik heb op mijn rolstoel een rekje laten plaatsen, waar er precies een mandje op past. Erg handig voor mij. Het wordt gedoogd, denk ik maar.