Stakker

Kalenderjaar 2013 is net begonnen en het huidige schooljaar is nog niet halverwege. Mijn idee dat alle basisschoolkinderen na de kerstvakantie wel weer zin zullen hebben om naar school te gaan, blijkt niet te kloppen. Nota bene door mijn eigen dochter Rosa is dit grandioos ontkracht. In een gesprekje bleek de motivatie nog ver te zoeken. De oorzaak ligt bij het vak rekenen, het is zo saai. Twee dagen later was er desgevraagd al iets meer zin in school. Gelukkig had haar oudere zus overigens bij voorbaat al meer zin.

Dat starten na de kerstvakantie niet voor iedereen gemakkelijk is, snap ik heus wel. Na zestien dagen thuis te zijn geweest, moeten kinderen over het algemeen weer even wennen. Dan ga ik er gemakshalve maar even niet vanuit dat school door het kind nu al ervaren wordt als een nare verplichting van het leven, bijvoorbeeld wegens problemen met het leren of andere obstakels.

Volwassenen kennen het fenomeen opstartproblemen ook. Starten na enkele dagen in het nieuwe jaar geeft waarschijnlijk geen problemen als men in het jaar ervoor gewoon tot 30 december heeft moeten werken. Wanneer men gezegend is met een kerstvakantie en bijvoorbeeld een tijdje afwezig is geweest rond de jaarwisseling, kan het twee kanten opgaan met de motivatie. Of men heeft compleet nieuwe energie, of iedere vorm van motivatie is volledig spoorloos.

Een groep waar ik enigszins over mee kan praten en waar ik mij in herken zijn de leerkrachten. Ik besef natuurlijk heel goed dat niemand gelijk is en een ieder weer anders in het vak staat. Overigens, het laatste wat ik wil is beroepsgenoten voor het hoofd stoten. Maar ik zal niet de enige zijn geweest die in de nacht van 31 december, van een willekeurig jaar, al tijdens de eerste seconden van het nieuwe jaar, in een flits de eerste schooldag voorbij zag vliegen.

Ieder voordeel heeft zijn nadeel, zei ooit iemand met rugnummer 14. Wat het leuke is van werken in het onderwijs kan juist ook weer tegen je werken. Dertien weken per jaar vakantie hebben, betekent dat een leerkracht vaak moet afbouwen en weer net zo vaak moet opstarten. En hij of zij is niet de enige in het lokaal. Er zijn net zoveel karaktertjes als kinderen aanwezig, een ieder met zijn of haar eigenheid.

Ook ik ben blij dat kerstvakantie voorbij is. Een van mijn werkzaamheden is het samenstellen en verzorgen van de Rakkerpraat, de nieuwsbrief van basisschool de Wendakker, waar Rosa nog op zit. Nog een half jaar en de basisschool is geschiedenis voor mijn beide meiden.

Al in het voorjaar van 2008, vlak na het besluit om na die zomer definitief te stoppen met werken, ontstonden de eerste kopzorgen. Hoe ga ik mijn leven dadelijk invullen? Ik wilde nog geen geraniums gaan kopen en ben al vrij snel eens gaan kijken bij de vrijwilligerscentrale. Het ondersteunen van de schooldirectie middels het prepareren van de Rakkerpraat kwam op mijn weg, nadat ik al gestopt was in Ermelo. De toenmalige directeur van de basisschool, Aaldert Renting, had al eens aangeboden om na te denken over wat ‘zijn’ basisschool voor mij zou kunnen betekenen. Nu dan, dit meehelpen aan de schoolkrant doe ik graag! Twee jaar daarvoor was ik al lid geworden van de oudervereniging. Het onderwijs, waar ik uiteraard nog veel affiniteit mee had, kon nog veel voor mij betekenen.

Intussen kwam er ook nog ander vrijwilligerswerk bij. Op de activiteitentherapie van revalidatiecentrum de Vogellanden werd er een zogenaamde computergroep opgestart. Daar ging ik eenmaal per week, vooral ouderen, helpen. Maar na een jaar moest ik daarmee stoppen. Het werd allemaal te intensief, fysiek gezien.

Komende zomer stop ik met de oudervereniging, na zeven jaar. Maar de Rakkerpraat wil ik graag blijven samenstellen. Tijd zat!